Krok po kroku

System cichej kanalizacji

Do wykonania instalacji kanalizacyjnych stosuje się najczęściej systemy wykonane z tworzyw sztucznych. Są one tanie, a rury z tworzywa sztucznego są lekkie, co znacznie ułatwia montaż instalacji.

Zasadniczą wadą instalacji wykonanej z tworzyw sztucznych jest duży poziom hałasu wytworzony przy spływie ścieków. Wady tej pozbawione są niskoszumowe systemy kanalizacyjne. Są one jednak znacznie droższe. Elementy systemów niskoszumowych są wykonane z tworzyw sztucznych wzbogaconych dodatkami mineralnymi o wysokiej izolacyjności akustycznej. Rury i kształtki kanalizacji niskoszumowej są znacznie cięższe i masywniejsze, co ogranicza drgania materiału a specjalny system mocowania rur do ścian zapobiega przenoszeniu się drgań na konstrukcję budynku. Rury odpływowe owija się często specjalną folią tłumiącą hałasy, która jednocześnie pełni funkcję izolacji termicznej. Folia taka składa się z warstwy plastikowej, stanowiącej warstwę izolacji paroszczelnej, warstwy ołowianej, tłumiącej dźwięki przenoszone przez powietrze oraz pianki tłumiącej dźwięki przenoszone przez ciała stałe.

System cichej kanalizacji

Prawidłowe funkcjonowanie wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej jest uzależnione od systemu wentylacyjnego kanalizacji. Jego zadaniem jest usunięcie gazów z instalacji kanalizacyjnej oraz doprowadzenie powietrza w przypadku powstania podciśnienia. Każdy pion kanalizacyjny powinien być zakończony rurą wentylacyjną wyprowadzoną ponad dach budynku. Efektywność instalacji kanalizacyjnych podnoszą zawory napowietrzające. Ich rolą jest doprowadzanie powietrza do wnętrza kanalizacji i wyrównywanie w ten sposób ciśnienia. Ma to szczególne znaczenie w przypadku przyborów sanitarnych w pomieszczeniach znacznie oddalonych od pionów kanalizacyjnych. Zawory montuje się zwykle na pionie powyżej ostatniego przyboru.

Na podejściu kanalizacyjnym za każdym przyborem sanitarnym montuje się syfon, który tworzy zamknięcie wodne, uniemożliwiające przedostawanie się gazów kanalizacyjnych do pomieszczeń. Jedynym wyjątkiem jest odpływ z pralki automatycznej, który włączany jest zazwyczaj bezpośrednio do kanalizacji. Powoduje to niejednokrotnie przedostawanie się do otoczenia nieprzyjemnych zapachów, toteż obecnie dość często montuje się na przewodzie kanalizacyjnym specjalny syfon z końcówką do podłączenia węża odpływowego. Może on być wykonany w wersji natynkowej lub przeznaczony do wbudowania w ścianę.

Montaż podejścia kanalizacyjnego może czasem sprawić problemy, jeśli przybory ustawione są w nietypowy sposób lub brak jest miejsca na zastosowanie standardowych złączek. W takim przypadku stosuje się giętkie systemy podłączeń przyborów sanitarnych do kanalizacji. Pozwalają one na dowolne usytuowanie przyboru względem ścian i pionu kanalizacyjnego.

W trakcie montażu instalacji kanalizacyjnej bardzo często konieczne jest przycinanie rur. Cięcie należy wykonać w płaszczyźnie prostopadłej do osi rury a krawędź przecięcia wymaga starannego oszlifowania i sfazowania. Niespełnienie tego warunku może być przyczyną uszkodzenia uszczelki i powstawania nieszczelności w układzie kanalizacyjnym. W żadnym z systemów kanalizacyjnych nie jest dopuszczalne przycinanie rur od strony kielicha. Do cięcia rur z tworzyw sztucznych można stosować ostrza przeznaczone do obróbki drewna.

Część instalacji kanalizacyjnej do odprowadzania ścieków bytowo-gospodarczych znajdująca się poza budynkiem musi być ułożona w gruncie, co wymusza konieczność zastosowania odpowiednich materiałów. Oprócz PVC, HDPE i żeliwa stosuje się rury i kształtki z kamionki. Obecnie stosowana armatura kamionkowa dzięki nowemu, ulepszonemu procesowi produkcji posiada dużą wytrzymałość mechaniczną. Rury kamionkowe łączy się przy pomocy złączy kielichowych z wklejonymi gumowymi uszczelkami lub uszczelniającymi pierścieniami z poliuretanu. Rury kamionkowe można też łączyć za pomocą obejm z polipropylenu w systemie połączeń bezkielichowych. Kamionkowe rury i kształtki są obustronnie szkliwione ceramicznie, czyli glazurowane, co zapewnia im wysoką odporność chemiczną. Ponieważ rury kamionkowe są wrażliwe na zamarzającą wodę, powinny być prowadzone poniżej głębokości przemarzania gruntu. W zewnętrznej instalacji kanalizacyjnej nie należy stosować rur betonowych, gdyż nie są one odporne na chemiczne oddziaływanie ścieków.

System kanalizacyjny HDPE

Ważnym elementem instalacji kanalizacyjnej znajdującym się poza budynkiem są studzienki kanalizacyjne umożliwiające oczyszczenie poszczególnych odcinków kanałów. Należy je umieszczać w miejscach zmiany kierunku, spadku lub połączeń kanałów. Tradycyjnie studzienki wykonuje się z kręgów żelbetowych o średnicy 1,0-1,4 m i przykrywa płytą żelbetową, stanowiącą podporę włazu żeliwnego, ale dostępne są również studzienki z tworzyw sztucznych. Składają się one z części dolnej zwanej kinetą, rury trzonowej, rury teleskopowej oraz przykrycia w postaci włazu żeliwnego, pokrywy PVC lub stożka betonowego. Trzon studni może być wykonany z rury gładkiej lub karbowanej, a kineta z polipropylenu lub polietylenu wysokiej gęstości. Podłączenia kanałów w kinecie wyposażone są w uszczelki, zapewniające odpowiednią szczelność połączeń. Połączenie teleskopowe lub rura karbowana pozwalają przenosić obciążenia wywierane na studzienkę. Studnie tego typu wykazują elastyczność i pracują wraz z gruntem odpowiednio do pory roku, podczas gdy studnie betonowe nie mają takich właściwości. Z uwagi na dużą sztywność betonu nie jest on w stanie przystosować się do zmiennych warunków atmosferycznych i po pewnym czasie ulega wykruszeniu.

Od pewnego czasu również systemy drenarskie są traktowane jako integralny element zewnętrznych instalacji kanalizacyjnych. Nowoczesne systemy drenarskie wytwarzane są z polichlorku winylu w postaci karbowanych rur. Spiralne zwoje karbów ścianek zwiększają znacznie wytrzymałość elementów na ściskanie. Duża elastyczność rur umożliwia ich zwijanie, łatwy transport oraz przechowywanie w zwojach. W skład kompletnego systemu drenarskiego wchodzą rury o średnicach od 50 do 200 mm. Oferowane są też rury karbowane z dodatkowym filtrem z włókna kokosowego lub włókniny. Rury karbowane perforowane produkowane są ze szczelinami różnej wielkości. Otwory wlotowe rozmieszczone są równomiernie na całym obwodzie elementów. Ich duża powierzchnia łączna zmniejsza radykalnie opory przepływu wody przez perforację, podnosząc skuteczność odwodnienia. Jako przyłącza wykorzystywane są rury bez perforacji. Zespolenie poszczególnych fragmentów instalacji zapewniają rozmaite kształtki, takie jak kątowniki, trójniki proste i kątowe, złączki i kolana. W skład systemu wchodzą także pierścienie uszczelniające i zatrzaskowe, złączki i redukcje. Poszczególne elementy łączone są między sobą systemem zatrzasków.

Dr inż. Jerzy Madej