- Zaloguj się
Krok po kroku
Rodzaje kominków
Kominki gazowe
Kominki gazowe mogą być zasilane zarówno gazem ziemnym jak i płynnym. Wkład na gaz płynny można jednak instalować tylko w pomieszczeniach, w których poziom podłogi znajduje się powyżej otaczającego terenu. Bezpośrednio przed palnikiem musi znajdować się łatwo dostępny zawór odcinający gaz. Pomieszczenie przeznaczone do montażu kominka gazowego nie może mieć kubatury mniejszej niż 8 m3. W przypadku kominka zasilanego gazem ziemnym wylotowa kratka wentylacyjna musi znajdować się pod sufitem a w przypadku gazu płynnego kratka powinna być umieszczona przy podłodze. Ponadto komin musi być wyposażony we wkład ze stali kwasoodpornej.
Przykład kominka gazowego
Kominki gazowe mogą występować w wersji otwartej lub zamkniętej. Kominki zamknięte są wyposażone we wkłady kominkowe. Gazowy wkład kominkowy wykonany jest najczęściej z żeliwa, które nagrzewając się przekazuje ciepło otoczeniu. Aby zwiększyć powierzchnię grzewczą stosuje się ożebrowania w górnej części wkładu, po jego zewnętrznej stronie. Konstrukcja przeszkleń i drzwiczek jest identyczna jak w przypadku wkładów do spalania drewna. Moc grzewcza wkładów gazowych waha się od 2,5 do kilkunastu kW.
Kominek gazowy nie podłączany do komina
W przypadku wkładu gazowego z zamkniętą komorą spalania nie jest potrzebne podłączenie go do komina. Podobnie jak w przypadku kotłów gazowych z zamkniętą komorą spalania wystarczy specjalny przewód powietrzno-spalinowy, którym usuwane są produkty spalania i jednocześnie pobierane jest konieczne do spalania powietrze.
Kominki olejowe
Kominki olejowe są zasilane olejem opałowym. Od swoich gazowych odpowiedników różnią się tylko palnikiem, przystosowanym do spalania oleju opałowego. Mają również podobną moc grzewczą. Większość wkładów olejowych posiada zamkniętą komorę spalania.
Kominki elektryczne
W kominkach elektrycznych elementami grzejnymi są grzałki elektryczne. Ciepło jest przekazywane do pomieszczenia wyłącznie przez promieniowanie, zdarzają się jednak kominki wyposażone w dmuchawy ogrzewające drogą konwekcji. Kominki elektryczne są zasilane z instalacji na 230 V z gniazda wyposażonego w uziemienie. Moc tych urządzeń waha się w granicach 2-3 kW. Kominki elektryczne występują jako urządzenia wolnostojące lub wkłady przeznaczone do zabudowy wyposażone w drzwiczki. Są często stylizowane na kominki opalane drewnem poprzez stworzenie imitacji zarówno paliwa drewnianego jak i płonącego ognia.
Przykład kominka elektrycznego
System DGP
Przy odpowiedniej izolacji cieplnej budynku i odpowiednio dobranej mocy wkładu kominkowego można wykorzystać ciepło wytwarzane przez kominek do efektywnego ogrzania całego domu. Wystarczy w okapie umieścić wyloty powietrza, aby ciepłe powietrze wydostawało się do pomieszczenia i dalej bez przeszkód do pomieszczeń położonych na wyższych kondygnacjach. Aby jednak naprawdę skutecznie wykorzystać ciepło z kominka do ogrzewania domu, należy zainstalować system Dystrybucji Gorącego Powietrza (DGP). Najlepiej, gdy system ten jest przewidziany na etapie projektowania budynku, ponieważ można wtedy przewidzieć najdogodniejsze usytuowanie kominka i zaprojektować przebieg kanałów rozprowadzających ogrzane powietrze. Pamiętać przy tym należy, że umieszczenie wylotów powietrza w łazienkach i kuchni, stwarza możliwość rozchodzenia się przykrych zapachów.
Istniejące systemy DGP można podzielić na grawitacyjne i wymuszone. W obu przypadkach do rozprowadzenia ogrzanego powietrza służą izolowane termicznie i akustycznie aluminiowe rury okrągłe lub kwadratowe. Rury te najczęściej umieszcza się w stropach. Ich wyloty znajdują się w poszczególnych pomieszczeniach pod sufitem lub przy podłodze i są zaopatrzone w kratki lub anemostaty z regulacją strumienia ciepłego powietrza. Istotnym elementem obu systemów jest filtr powietrza, który powinien być umieszczony w niewielkiej odległości pod kominka i łatwo dostępny do czyszczenia.
W systemie grawitacyjnym ogrzane powietrze przedostaje się rurami do poszczególnych pomieszczeń wykorzystując tylko zjawisko konwekcji. Jeśli jednak budynek posiada dużą powierzchnię lub część pomieszczeń jest znacznie oddalona od kominka, wówczas występują duże straty ciepła i nierównomierne ogrzewanie. W systemie grawitacyjnym ciepłe powietrze może być efektywnie rozprowadzane na odległość nie większą niż 3 m od kominka.
W systemie wymuszonym stosuje się turbinę zwiększającą szybkość przepływu ogrzanego powietrza. Dzięki temu powietrze może być rozprowadzane na większe odległości lub do pomieszczeń położonych poniżej poziomu kominka. Otwory wylotowe powietrza powinny się jednak znajdować w odległości nie większej niż 10 m od turbiny a sama turbina powinna być zainstalowana w odległości około 4 m od paleniska. Wewnątrz turbiny znajduje się filtr powietrza, można tam także zainstalować termostat do regulacji temperatury ciepłego powietrza. Uruchomienie turbiny następuje zazwyczaj za pośrednictwem termostatu, gdy dotrze do niej powietrze ogrzane do temperatury 40° C.
Termokominki
Istnieje grupa wkładów kominkowych, która może być włączona do instalacji centralnego ogrzewania. Takie wkłady zwane też potocznie termokominkami lub kotłami kominkowymi są wyposażone w płaszcz wodny i ogrzewają wodę, służącą do zasilania grzejników c.o. lub do podgrzewania ciepłej wody użytkowej. W płaszczu krąży woda ogrzewana ciepłem wypromieniowywanym przez palenisko i obudowę kominka. Termokominki posiadają zawór termiczny zabezpieczający przed przegrzaniem i termostat do ustawiania żądanej temperatury wody. Znajdujące się w handlu urządzenia mają jednak zbyt małą moc, aby stanowić jedyne źródło ogrzewania pomieszczeń lub ciepłej wody. Stosuje się je najczęściej jako elementy współpracujące z głównym kotłem c.o. Do podgrzewania wody służą też urządzenia zwane nagrzewnicami. Nagrzewnica jest to wykonana z miedzi i aluminium grzałka, umieszczona w zasobniku wodnym, przez którą przepływa ciepłe powietrze z kominka w sposób swobodny lub wymuszony. Moc nagrzewnic zależy od wielkości wkładu kominkowego oraz potrzebnej ilości wody użytkowej i waha się od 600 do 1200W. Moc ta zależy jednak od temperatury przepływającego powietrza.
A na koniec... koza!
Bywają sytuacje, kiedy kominka nie można wybudować na przykład z uwagi na niewystarczającą nośność stropu. Wówczas kominek można zastąpić wolnostojącym piecem kominkowym zwanym także kozą. Piece kominkowe są to wolnostojące urządzenia ustawione na nóżkach lub na sięgającej do ziemi obudowie. Zbudowane są zwykle ze stali lub żeliwa a niekiedy z fajansowych kafli. Najważniejszym elementem pieca jest palenisko wykonane z żeliwa, wyłożone kształtkami szamotowymi i zamykane przeszklonymi drzwiczkami. W wielu piecach nad paleniskiem znajduje się półka, na której można podgrzewać potrawy lub ustawić zbiorniczek z wodą służącą do nawilżania powietrza. Skuteczność ogrzewania i czas spalania paliwa zależy od szczelności paleniska. Proces spalania jest regulowany poprzez nawiew powietrza i szyber. W najnowszych piecach montowany jest regulowany termostat, który kontroluje ilość dostarczanego powietrza i dostosowuje pracę pieca do temperatury otoczenia. Sprawność takich pieców może dochodzić nawet do 80%. Moc pieców kominkowych nie przekracza 10 kW. Odprowadzenie spalin może znajdować się z tyłu pieca lub być skierowane do góry. Piece łączy się z przewodem spalinowym komina przy pomocy rur stalowych.
Najczęstszym paliwem używanym w piecach kominkowych jest drewno. Opał ładuje się zwykle od przodu, spotyka się jednak urządzenia ładowane z boku lub od góry. Jeden załadunek drewna może wystarczyć nawet na 8 godzin grzania. Wadą pieca kominkowego jest brak możliwości podłączenia systemu rozprowadzającego ciepłe powietrze. W ofercie handlowej znajdują się również piece kominkowe zasilane gazem, olejem opałowym lub węglem.
Klasyczny piecyk grzewczy, czyli po prostu koza